وارث نور

امام رضا عليه السلام مي‏فرمايند : «برخي از کساني که مودّت و دوستي ما اهل‏بيت را دستاويز ساخته‏اند، زيان و فتنه‏ انگيزي‏شان بر شيعيان ما از دجّال  بيشتر است».
پرسيدند : اي فرزند رسول خدا! چرا فتنه‏شان از دجّال بيشتر است؟
حضرت رضا عليه السلام فرمود : «زيرا با دشمنان ما مهر و مودّت مي‏ورزند و نسبت به دوستان ما دشمني و عداوت مي‏نمايند. هرگاه چنين شد، حقّ و باطل به هم مي‏آميزد و حقيقت مشتبه گرديده در نتيجه انسان مؤمن از منافق باز شناخته نمي‏شود».

در دوران غيبت حضرت مهدي عليه السلام - که فتنه‏ها فزوني مي‏گيرند و نابسامانيهاي اجتماعي افزايش مي‏يابند - بسيارند کساني که از حقوق مسلّم خويش محروم مي‏مانند.
شيعه منتظر - اگرچه نتواند تغييري بنيادين در جامعه‏اش ايجاد کند - حدّاقل - تا آن‏جا که توان دارد - ضعيفان و بيچارگان را دستگيري مي‏کند ؛ به فقيران ومستمندان عطوفت مي‏ورزد و در خيرخواهي ديگران کوتاهي نمي‏ورزد.
به راستي يکي از زيباترين جلوه‏هاي بُعد اجتماعي انتظار،

ادامه »

رجاء بن ضحّاک گويد : امام رضا عليه السلام شبها بسيار قرآن تلاوت مي‏کردند، هنگام رسيدن به آيه‏اي که در آن سخن از بهشت و دوزخ به ميان مي‏آمد، گريان شده و از درگاه خدا تقاضاي بهشت مي‏کردند، و مي‏فرمود : «از آتش دوزخ، به خدا پناه مي‏برم!»
آن حضرت هر سه روز يک بار قرآن را ختم نموده و مي‏فرمود : «اگر بخواهم که در کمتر از سه روز قرآن را ختم کنم، مي‏توانم ؛ ولي هيچ آيه‏اي را نخواندم مگر اين که در معني آن انديشيدم و در اين که آن آيه در چه موضوع و در چه وقت نازل شده فکر کردم. از اين‏رو، هر سه روز يک‏بار، همه قرآن را تلاوت مي‏کنم»

در يکي از مجالس مناظرات حضرت ثامن الحجج عليه السلام، عِمران صابي - که از ماديگرايان بود - حضور يافت و در نزد مأمون درباره توحيد، با امام هشتم عليه السلام به بحث پرداخت. هر سؤالي که مطرح مي‏کرد، امام عليه السلام با استدلال محکم جواب او را مي‏فرمود. بحث و مناظره به اوج خود رسيده و کاملاً داغ شده بود که وقت ظهر فرا رسيد. امام رضا عليه السلام به مأمون فرمود :

ادامه »

شيعه در دوران غيبت امام زمان عليه السلام تنها به خويش نمي‏انديشد و تنها به هدايت خود وحفظ ونجات خود از ورطه گناه اهميت نمي‏دهد؛ بلکه خود را در سرنوشت ديگران نيز سهيم مي‏داند و در ياري رساندن به مردم، در دستگيري افتادگان، در بيدار سازي غافلان، در هدايت گمراهان و در ارشاد گنهکاران، خود را مسئول مي‏شمارد.
او تنها به اين بسنده نمي‏کند که خود امام زمان را مي‏شناسد ؛ بلکه مي‏کوشد تا ديگران نيز آن مولاي حقيقي و پيشواي الاهي را بشناسند.
تنها به اين اکتفا نمي‏کند که خود بر سبيل صلاح و تقوا حرکت کند ؛ بلکه تلاش مي‏کند تا

ادامه »

آنچه تاکنون پيرامون ابعاد ارزش و نقش انتظار و ديگر محورهاي اين بحث بيان کرديم وجهي براي طرح اين مبحث باقي نگذارده است‌ليکن به منظور جامع بودن سخن در اين‌باره نيز به حديثي زير اشاره مي‌کنيم‌
ابوبصير خدمت امام باقرع مي‌رسد و عرض مي‌کند اي فرزند رسول خدا! آيا مي‌پذيريد که من دوست و تنها متوجه و گردن نهاده برولايت شمايم‌؟ امام ع فرمود آري‌!

ادامه »

روزگاري خواهد آمد که امام از مردم پنهان مي‌شود خوشا به حال آنان که در آن زمان بر امر ولايت ما ثابت قدم‌باشند. زيرا کمترين ثوابي که آنان را خواهد رسيد آنکه خداوند به ايشان مي‌گويد: اي غلامان و کنيزان من‌! بر

ادامه »

انسان در زندگي فردي و اجتماعي خود، مرهون حقيقتي به نام انتظار است و اگر از انتظار گريخته و اميدي به آينده نداشته باشد زندگي‌براي او مفهومي نخواهد داشت حرکت و انتظار در کنار هم مي‌باشند انتظار علت حرکت و تحرک بخش است‌.آنچه مورد انتظار است هرچه مقدستر و عاليتر باشد، انتظارش نيز مقدس‌تر

ادامه »

معنا و حقيقت انتظار بر حسب مفهوم آن ضد يأس است - و آن قطع اميد از امري، بواسطه‌ي يقين و اطمينان به عدم وجود يا عدم وقوع‌آن است - پس مراد از انتظار داشتن امري‌، آن است که يقين به وقوع آن داشته و چشم به راه او نشسته و اميدوار به زمان وقوعش باشد.
انتظار يک حالت دروني است که چيزي جز آثار آن قابل مشاهده نيست و مهمترين اثر انتظار،

ادامه »