وارث نور

شيعه در دوران غيبت امام زمان عليه السلام تنها به خويش نمي‏انديشد و تنها به هدايت خود وحفظ ونجات خود از ورطه گناه اهميت نمي‏دهد؛ بلکه خود را در سرنوشت ديگران نيز سهيم مي‏داند و در ياري رساندن به مردم، در دستگيري افتادگان، در بيدار سازي غافلان، در هدايت گمراهان و در ارشاد گنهکاران، خود را مسئول مي‏شمارد.
او تنها به اين بسنده نمي‏کند که خود امام زمان را مي‏شناسد ؛ بلکه مي‏کوشد تا ديگران نيز آن مولاي حقيقي و پيشواي الاهي را بشناسند.
تنها به اين اکتفا نمي‏کند که خود بر سبيل صلاح و تقوا حرکت کند ؛ بلکه تلاش مي‏کند تا

ديگران را نيز به صراط مستقيم رهنمون سازد.
منتظر واقعي تلاش مي‏کند تا با عمل به معروف‏ها (شايست‏ها) و ترک منکرات (ناشايست‏ها) اين حجاب غيبت را از چهره جهان‏افروز آخرين خورشيد آسمان امامت و ولايت برطرف سازد ؛ امام عصر عليه السلام در نامه‏اي به شيخ مفيد فرموده است :
«آن چه ما را از ايشان پوشيده داشته است، نيست جز اخباري که از کارهاي ناپسند و نکوهيده آنان به ما مي‏رسد». [1] .
براي نائل شدن به اين هدف والا جاي آن دارد که برخي از شايست‏ها و ناشايست‏ها را در پرتو کلام امام رضا عليه السلام بهتر بشناسيم.