وارث نور

امام رضا عليه السلام مي‏فرمايند : «برخي از کساني که مودّت و دوستي ما اهل‏بيت را دستاويز ساخته‏اند، زيان و فتنه‏ انگيزي‏شان بر شيعيان ما از دجّال  بيشتر است».
پرسيدند : اي فرزند رسول خدا! چرا فتنه‏شان از دجّال بيشتر است؟
حضرت رضا عليه السلام فرمود : «زيرا با دشمنان ما مهر و مودّت مي‏ورزند و نسبت به دوستان ما دشمني و عداوت مي‏نمايند. هرگاه چنين شد، حقّ و باطل به هم مي‏آميزد و حقيقت مشتبه گرديده در نتيجه انسان مؤمن از منافق باز شناخته نمي‏شود».

در دوران غيبت حضرت مهدي عليه السلام - که فتنه‏ها فزوني مي‏گيرند و نابسامانيهاي اجتماعي افزايش مي‏يابند - بسيارند کساني که از حقوق مسلّم خويش محروم مي‏مانند.
شيعه منتظر - اگرچه نتواند تغييري بنيادين در جامعه‏اش ايجاد کند - حدّاقل - تا آن‏جا که توان دارد - ضعيفان و بيچارگان را دستگيري مي‏کند ؛ به فقيران ومستمندان عطوفت مي‏ورزد و در خيرخواهي ديگران کوتاهي نمي‏ورزد.
به راستي يکي از زيباترين جلوه‏هاي بُعد اجتماعي انتظار،

ادامه »

رجاء بن ضحّاک گويد : امام رضا عليه السلام شبها بسيار قرآن تلاوت مي‏کردند، هنگام رسيدن به آيه‏اي که در آن سخن از بهشت و دوزخ به ميان مي‏آمد، گريان شده و از درگاه خدا تقاضاي بهشت مي‏کردند، و مي‏فرمود : «از آتش دوزخ، به خدا پناه مي‏برم!»
آن حضرت هر سه روز يک بار قرآن را ختم نموده و مي‏فرمود : «اگر بخواهم که در کمتر از سه روز قرآن را ختم کنم، مي‏توانم ؛ ولي هيچ آيه‏اي را نخواندم مگر اين که در معني آن انديشيدم و در اين که آن آيه در چه موضوع و در چه وقت نازل شده فکر کردم. از اين‏رو، هر سه روز يک‏بار، همه قرآن را تلاوت مي‏کنم»

در يکي از مجالس مناظرات حضرت ثامن الحجج عليه السلام، عِمران صابي - که از ماديگرايان بود - حضور يافت و در نزد مأمون درباره توحيد، با امام هشتم عليه السلام به بحث پرداخت. هر سؤالي که مطرح مي‏کرد، امام عليه السلام با استدلال محکم جواب او را مي‏فرمود. بحث و مناظره به اوج خود رسيده و کاملاً داغ شده بود که وقت ظهر فرا رسيد. امام رضا عليه السلام به مأمون فرمود :

ادامه »

شيعه در دوران غيبت امام زمان عليه السلام تنها به خويش نمي‏انديشد و تنها به هدايت خود وحفظ ونجات خود از ورطه گناه اهميت نمي‏دهد؛ بلکه خود را در سرنوشت ديگران نيز سهيم مي‏داند و در ياري رساندن به مردم، در دستگيري افتادگان، در بيدار سازي غافلان، در هدايت گمراهان و در ارشاد گنهکاران، خود را مسئول مي‏شمارد.
او تنها به اين بسنده نمي‏کند که خود امام زمان را مي‏شناسد ؛ بلکه مي‏کوشد تا ديگران نيز آن مولاي حقيقي و پيشواي الاهي را بشناسند.
تنها به اين اکتفا نمي‏کند که خود بر سبيل صلاح و تقوا حرکت کند ؛ بلکه تلاش مي‏کند تا

ادامه »